Wanneer je even van de wereld weg bent – dat bedoel ik dan uiteraard letterlijk en niet figuurlijk alsof ik regelmatig ergens high zou rondlopen… Sommigen onder u verdenken me misschien van dit laatste omdat ik de indruk kan geven met m’n hoofd in de wolken te lopen en niets of niemand uit mijn omgeving opmerk. Ik geef toe, dat gebeurt al eens. Mijmerend zorgen verwerken terwijl ik rondloop is een van m’n bezigheden. Ik dacht te schrijven, “een van m’n favoriete bezigheden”, maar dat moet ik onmiddellijk terugnemen. Met zorgen in je hoofd rondlopen is bezwaarlijk een favoriete aangelegenheid.
Ik begin opnieuw. Even van de wereld weg zijn – en daarmee bedoel ik even uit je normale omgeving weg zijn, zoals tijdens de vakantieperiode – is iets waar we allemaal nood aan hebben. Het geeft ons de kracht om later weer de dagdagelijkse mallemolen het hoofd te bieden.
Even weg zijn uit je dagelijkse activiteiten, sleur en beslommeringen laat je toe heel wat aspecten te relativeren. Wat tijdens de uitoefening van je job een levensbelangrijk item was, blijkt vanuit een ander perspectief en op een andere fysieke locatie plots een banaliteit. Gelukkig maar dat we er uiteindelijk in slagen om heel wat zaken te relativeren en ze in een juiste context te plaatsen. Wanneer je plots geconfronteerd wordt met rampen en menselijke drama’s, zwaar familieleed, het verlies van een vriend na een ernstige slepende ziekte … dan besef je hoe banaal sommige zaken zijn in vergelijking met het net vermelde zware leed. En ook in die situaties van rampen, lijden en verlies slagen de betrokkenen erin weer de draad op te nemen en verder te gaan. Hoe moeilijk die weg ook is, elkeen tracht de rug opnieuw te rechten en perspectief te creëren.
Dus banaliteiten in het ziekenhuis zoals ego’s die mekaar niet kunnen vinden, disputen en grensconflicten, verdampen als water in vergelijking met wat er echt toe doet. En toch blijven we in onze eigen omgeving, binnen onze job dikwijls verstikt in een negatieve dynamiek waarvan we moeilijk afstand kunnen of zelfs willen nemen. Uiteraard hoor je mij niet klagen. Hoe meer interne strubbelingen, hoe beter. Anders wordt m’n job overbodig en dat willen we niet echt, toch? Ik neem aan dat je onmiddellijk begrijpt dat ik grappig probeer te zijn met m’n zin “hoe meer strubbelingen hoe beter”. Ben nooit goed geweest in grappig zijn, moppen vertellen of als “vrolijke Frans” overkomen. Dus mijn excuses voor mijn mislukte poging.
Opnieuw ernstig dus. Hoe zwaar de job van een arts of zorgverlener ook kan zijn en hoe moeilijk het soms is om een goed evenwicht te vinden tussen een prettige werkomgeving en persoonlijk welzijn, het kan helpen om even afstand te nemen en de realiteit in perspectief te plaatsen. Vergelijken met mensen die echt zwaar lijden, kan verhelderend werken.
Dus loop gerust eens met het hoofd in de wolken, maar doe dit vooral thuis want in de ziekenhuisomgeving kan het wat bizar overkomen.
Veel leesgenot
Hans Rigauts
Algemeen directeur
Hans Rigauts
Algemeen directeur